Grandhan III: De ochtenstond...

... heeft waarlijk goud in de mond.
Die zondagmorgen ontwaakte ik in alle vroegte... ik gluurde naar buiten... en zag het landschap gehuld in een geheimzinnige nevel. Een uniek moment... ik kleedde me aan en glipte naar buiten, in die wondere witte wereld van wollige wattenwolken over de heuvels, glinsterende ijskristalletjes op nog sluimerende madeliefjes, en bevroren dauwdruppeltjes op berijpte grassprietjes en ragfijne spinnewebdraden.
De zon brak in vol ornaat door tussen de nog kale bomen, vrijgevig haar stralen in het rond strooiend. Vogels begonnen vrolijk te zingen en langzaam wierp het landschap zijn deken af. De rijp schitterde nog even oogverblindend wit, maar moest zich uiteindelijk gesmolten geven.
Een volmaakt geluk maakte zich van mij meester.

Ruim een half uur nam ik dit prachtige, adembenemende schouwspel in mij op en legde het vast op de gevoelige plaat, opdat ook de rest van de wereld hiervan zou kunnen genieten.
Toch gaat niets boven zoiets 'live' meemaken...